Het succesverhaal van Tim Berger

Mijn weg naar de Men’s Physique top

Hoi allemaal! Ik ben Tim Berger uit Groningen en 36 jaar oud. Een vrij oude bok als ik naar de voorgangers kijk die een stukje hebben geschreven. Ik train bijna dagelijks bij F4F aan de Melisseweg in Groningen, een prettige sportschool waar je totaal niet het gevoel hebt van rivaliteit en je dagelijks dezelfde mensen tegenkomt. Heel fijn! Ik werk als begeleider in een kliniek voor mensen met een verslavingsproblematiek die ook een psychiatrische stoornis hebben en daarnaast probeer ik zo vaak mogelijk de grens over te gaan. De afgelopen vier jaar reis ik in mijn eentje en zoek dan graag het avontuur op. 

Passie voor sport

Ik zal eerst bij het begin beginnen. Passie voor sport heb ik altijd gehad. Van mijn vierde tot negende heb ik in Oman gewoond voor mijn vaders werk nadat ik in Den Haag ben geboren. In Oman heb ik even op hockey gezeten waar ik echt dramatisch in was. In tennis was ik vervolgens nog slechter. Ze zoeken de ballen nu nog steeds. Voetbal was meer mijn ding. Terug in Nederland heb ik het voetballen voortgezet en dit ging zo goed, dat ik bij FC Groningen kon aansluiten voor zes jaar en hierna nog tien jaar in de hoofdklasse heb gespeeld. Naast het voetballen zette ik op m’n vijftiende mijn eerste stap in de sportschool.

Dit artikel is gesponsord door:

Tot die tijd was ik eigenlijk altijd de kleinste en dunste van de klas. Mijn favoriete workouts waren die voor de borst. Everyday chestday. In de kleedkamer van voetbal werd vaak gevraagd of ik alleen maar mijn borst trainde. “Tuurlijk niet!” Maar eigenlijk wel. Naarmate ik lager ging voetballen ging ik steeds vaker naar de sportschool en legde de lat steeds hoger voor mezelf. Passie voor voetbal maakte langzaam plaats voor kapotgaan in de sportschool.

De Enercup

Twee jaar geleden ging ik kijken bij de Enercup (C-klasse), waar een dame aan mee deed die ik toen aan het daten was. Ik zag de deelnemers op het podium staan. Spieren aangespannen en rare poses uitvoeren met de veelbesproken spray tan. Als ik heel eerlijk ben voelde ik wat plaatsvervangende schaamte. Met als uitzondering voor degene voor wie ik kwam kijken uiteraard. De rest vond ik maar raar. Sorry! I’m one of you now. Halverwege de dag dacht ik nog; “dit kan ik ook”, maar kreeg verder geen kriebels om mee te doen.

Dit kwam een jaar later pas. Ik leerde mijn coach Nick Berkenpas kennen via zijn vriendin. Nick zou zelf meedoen aan de Enercup die vijf maanden later plaatsvond en coacht ook andere atleten. Hij haalde me over om mee te doen aan dezelfde wedstrijd waar ik dus een jaar ervoor heb gekeken en sprak de woorden die ik al eerder tegen mezelf zei: ‘Dit kan jij ook.’ Nick zei al snel dat hij mij sowieso in de top drie zag eindigen. Dit slaat natuurlijk helemaal nergens op, maar een boost gaf het wel…

‘Ik zag er uit als een heroïnejunk’

Ik besloot ervoor te gaan en tijdens mijn intakegesprek en metingen bleek dat ik al jaren veel te weinig at. Ik at regelmatig een bakje kwark na het trainen en trok dagelijks een blikje tonijn open die ik vervolgens als een zwerver leeg at. Met een vork als extra luxe uiteraard. Zo lang ik maar wat eiwitten binnenkreeg zouden de gains wel komen, dacht ik. Onzin natuurlijk. Ik begon meer te eten en deed niet meer aan cheat meals in de laatste paar maanden voor mijn wedstrijd, ondanks dat dit wel mocht van mijn coach. Ik prepte mijn maaltijden en op mijn werk moest ik toekijken hoe de cliënten alles aten waar ze zin in hadden met overal beste ladingen saus bij. Ik probeerde me maar te concentreren op mijn koolvis en broccoli en me niet af te laten leiden door de knijpgeluiden in de mayofles.

Je merkt wel dat je lontje korter wordt naarmate je dichter bij je wedstrijd komt. Mijn lichaam ging er steeds beter uitzien, maar dat gold helaas niet voor mijn gezicht. Mijn gezicht werd steeds smaller en was echt niet te doen. Mijn ouders schrokken zich kapot toen ik na lange tijd weer even op bezoek kwam en probeerden me toch wat eten voor te schotelen. Mijn beste vriend vond me eruit zien als een heroïnejunk. Van je vrienden moet je het hebben. Ik ben zeker niet de grootste op het podium, maar scoor punten op mijn hardheid dus moest wel heel diep gaan.

Concurrentie

Hoe diep en goed je individueel ook gaat, je blijft natuurlijk afhankelijk van wat er naast je op het podium staat. Je tegenstanders zijn misschien al jaren wedstrijdgericht aan het trainen en hebben al meer ervaring. Je kunt niet zoals op het voetbalveld elkaar aan het shirtje trekken, tijdrekken of lekker met z’n allen voor de goal liggen bij een voorsprong. Je doet het individueel en richt je volledig op jezelf. Het voelt vooral bij je eerste wedstrijd als een oneerlijke 100 meter sprint: iedereen gaat voor de finishlijn, maar sommigen zijn al veel eerder begonnen met rennen.

De jury weet niet wat voor hindernissen je op je pad hebt gehad, die ziet alleen je shape die dag en that’s it. Waarom aan een wedstrijd mee doen als je denkt geen prijs te winnen? Het gaat voor mij voornamelijk om de reis er naartoe. Het maximale uit jezelf halen en alles doen en laten om je beste shape te creëren voor een bepaalde deadline. Het geeft een enorme kick je lichaam zo snel te zien veranderen. Dat het vooral zwaar is, vind ik alleen maar lekker. “If it was easy, everyone would do it,” om er even een cliché tegen aan te gooien. Daarnaast is de sfeer erg leuk backstage bij wedstrijden. Iedereen kent de zware weg naar de wedstrijd, je begrijpt elkaar en het levert je leuke contacten op.

Trainen is voor mij een fijne verslaving

Het trainen is nu al jaren een gewoonte. Misschien beter gezegd een verslaving. Ik word chagrijnig en onrustig als ik niet kan. De vraag is altijd “hoe laat ga ik heen?” in plaats van “ga ik wel heen?” En dan elke keer de gym uitlopen wetende dat je 100% hebt gegeven. Heerlijk! Mensen zeggen dat ik discipline heb omdat ik zo vaak train, maar dit woord vind ik niet gepast, aangezien ik niet zonder trainen wil en kan. Het wordt pas discipline als je iets doet terwijl je eigenlijk geen zin hebt. Op de juiste manier eten vergt daarentegen wel discipline van me. Minder eten terwijl je honger hebt, meer eten terwijl je er niet aan moet denken en vooral niet eten waar je van begint te watertanden… Het is niet niks.

Ik heb mijn eerste wedstrijd en de reis ernaar toe toch aardig overleefd; ik werd eerste bij mijn allereerste wedstrijd. Ik kon het dus echt.

Ik was nog niet klaar voor junkfood

Na de wedstrijd merkte ik de kronkel in mijn hoofd. Ik mocht weer eten wat ik al die tijd heb moeten missen. Bij de eerste paar keer boodschappen doen had ik mijn mandje vol liggen met chocola, pizza, chocomel etc. Maar nog voor ik bij de kassa kwam legde ik alles weer terug in de schappen. Ik kon het niet. Ik vergeleek een wedstrijdgereed lichaam met een schilderij waar een kunstenaar maanden in geïnvesteerd heeft. Zodra het af is hangt hij het ook niet buiten op zodat de elementen zijn meesterwerk langzaam kunnen afbreken. Zo ik ook niet, ik wilde geen rommel naar binnen werken zodat mijn meesterwerk afgebroken zou worden.

Zodoende hebben mijn coach en ik besloten om een maand later nog een wedstrijd te pakken in een klasse hoger (Iron Man Iron Maiden 2016). Ik eindigde als tweede. Na deze wedstrijd ben ik direct een maand gaan reizen door Azië. Tijdens mijn vakantie kon ik het strikte eten weer loslaten en echt genieten van alle lekkere dingen. Je eigen grenzen opzoeken en verleggen, zo voel ik dat ook tijdens het reizen. Dan maak ik het ook niet al te makkelijk voor mezelf. Alleen handbagage mee en zien waar je terecht komt. Zelf een motor of fiets huren en op eigen houtje het avontuur opzoeken… Geweldig.

Mijn 3e wedstrijd

Op 26 november heb ik mijn derde wedstrijd: Juliette Bergmann Grand Prix. Weer een klasse hoger (A-klasse). Samen met Nick heb ik besloten om een jaar lang boven mijn onderhoudsbehoefte  te zitten en lekker hard te blijven trainen om aan mijn minder sterke punten te werken. Door boven je onderhoudsbehoefte te zitten maak je spiermassa aan, ook wel bulken genoemd. Tenzij je dan als een Al Bundy op de bank blijft hangen natuurlijk. Ik had dit bulken nog nooit gedaan maar het is me erg goed bevallen. Spijt dat ik dit bulken niet eerder heb gedaan? Soms wel. Wat voor fysiek had ik dan nu gehad? Dan was ik waarschijnlijk groter geweest dan nu. In mijn hoofd had ik dan nu veel grotere armen, veel betere rug en misschien had ik dan nu wél kuiten gehad. Maar uiteindelijk zijn we natuurlijk nooit helemaal tevreden.

Wat ik jullie mee wil geven

Als er iets is dat ik jullie mee wil geven, is proberen gemotiveerd te blijven. Als je een wedstrijd een jaar vooruit plant, dan lijkt dat zo ver weg, dat dat soms erg moeilijk kan zijn. Maak dan deeldoelen. Stel een doel op voor over één of twee maanden. Probeer voor de datum een bepaald lichaamsgewicht te hebben of een bepaald gewicht te drukken in de sportschool. Zo blijf jij jezelf pushen.

Ik vertrouw mijn coach Nick volledig door mijn ervaringen van vorige wedstrijden. Het resultaat komt wel! Ik heb nu nog twee weken te gaan en mag weer aan de broccoli met koolvis. Naast wie ik op het podium sta weet ik niet, wat de jury gaat vinden weet ik niet, maar ik ben in elk geval erg tevreden. Daarna een maand vakantie, de grens over, niet trainen en alles eten wat ik onderweg tegenkom. Ik voel me dan een sprinkhaan en een dikke pad tegelijk.

Succes met jullie doelen en misschien tot ziens.

(Uiteindelijk heeft Tim Berger een 4e plek bemachtigd in een hele sterke line up). Vanuit Dutch4Health willen wij hem feliciteren met deze mooie prestatie.

 

 

Tim

 

Vraag hier je persoonlijke schema aan